In het begin van de Coronatijd genoot ik enorm van de poëtische en ongekende stilte in het land. De geuren van het voorjaar waren zoals ik ze kende in mijn kindertijd. Het zingen van de vogels klonk als de mooiste muziek in mijn oren. Er zou een enorme verandering komen. Alles rook naar belofte. 
En nu wij bijna twee seizoenen, voorjaar en zomer, verder zijn, nu de Corona lijkt te slinken of sluimeren, ik mijn kinderen en kleinkindere in Israel mis en ze niet kan bezoeken en ook niet weet hoe lang het nog duren zal tot ik ze in mijn armen kan sluiten, nu de snaren van Reinier en Mischa niet meer links en rechts van mij door mij heen golven, nu het gevoel van ongemak bij mij begint te overheersen, stel ik mezelf de vraag: wat is er dan veranderd in mij? Want daar moet ik het toch zoeken? Bij me zelf? 
Als eerste komt bij me op: leven met ongemak. Ja, dat doe ik en met gemak! Ten tweede: leven met onzekerheid. Dat doe ik ook en ik doe het zo goed mogelijk. Ik voel, dieper dan het gemis, een warme gloed. Er is geen brug over de zee naar mijn kinderen. Vliegtuigen vliegen mij er niet overheen, over die zeeën. De brug is hier. Vanbinnen. Het vliegtuig is mijn intentie; dat het ze goed gaat en dat de liefde hun leven kan dragen net als het dat doet bij mij. Het ongemak van het niet kunnen musiceren, werkt op mijn vermogen te leren wachten wat er wél komt. Ik speel thuis wat alleen op mijn gitaar en hoor dat de fado me roept.. Het verlangen krijgt klank. Dat is de hoorbare verandering. 
En onverwacht is daar het aanbod van een platenmaatschappij, ze willen een album met me maken. In deze tijd? Ja in deze tijd! 
We hebben een aantal verkennende ontmoetingen gehad.  Ik heb de afgelopen 35 jaar zelf mijn albums geproduceerd, de laatste twee met crowdfunding. Ik ga er voor om uit mijn comfortzone te stappen en me te laten verrassen en verwennen door andere talenten. Het wordt een fado-achtig album. Daar waren we het meteen over eens. 
Verder zeg ik niets meer. Ik ga wel aan de slag.

Ik verheug me op een nieuw seizoen waarin we ons moeten aanpassen aan de ‘nieuwe tijd’. We zullen iets extra’s geven om de extra afstand te overbruggen. En het publiek doet dat ook. 
 
De muze wint. Altijd!